De kerstman is in het land en ook op sportgebied is slecht nieuws meteen goed nieuws. ‘Machien heeft me weer gered’, met deze woorden indachtig wou de volleyballer, na de reset van 750 volt van zijn op hol geslagen hart, meteen weer aan de slag voor het o zo belangrijke volgende punt voor zijn club Maaseik. Zijn vorige verrijzenis was nog maar net verteerd, de batterijen net terug opgeladen.
In ‘Reyers Laat’ was de gisteren nog voor dood neergevallen jongeman op het appèl om nog even te benadrukken hoe vastberaden en heldhaftig een topsporter moet zijn. De beelden vond hij wel ‘wat te zwaar’ om naar te kijken, een barst in het pantser, een teken van inzicht? Ieder van ons wordt misselijk van beelden van brekende scheenbenen op voetbalvelden en zeker van neerzijgende ‘slappe’ lichamen in een opgehitste sportzaal waar de adrenaline door de ‘harten’ giert.
Ook met enige fierheid benadrukkend dat elk medisch advies in zijn carriere hartelijk werd weggewuifd en zelfs weggeduwd. Iedereen vindt uiteindelijk wel het medisch advies dat hij wil horen. Het lange rijtje van topsporters die zich aan dergelijk ‘medical shopping’ waagden kunnen het nu niet meer navertellen in de studio. Zij kozen ook voor een zoveelste overwinning, titel, beker ten koste van hun lange leven. Helden of Hybris?
Reyers Laat vermeldde even snel tussen 2 hartslagen door dat er een brief van een aantal artsen (cardiologen) naar de redactie was gestuurd, misschien was enige objectiviteit op zijn plaats geweest voor wat nuancering naar uw talrijk kijkerspubliek die in volle aanbidding zullen blijven voor dergelijke medisch vernuft.
Als sportartsen proberen we onze bevolking te sensibiliseren om te sporten, omdat er een overvloed aan wetenschappelijk bewijs is dat sporten ons langer en gezonder doet leven. We doen ook inspanningen om spelers zoals Kristof Hoho ‘eruit te halen’ via een sportmedisch onderzoek om dan een geschikt sportadvies te formuleren, sporten brengt immers sommige aandoeningen aan het licht die we dan kunnen behandelen. Sporters met peperdure geimplanteerde defibrillatoren (ICD) zijn patiënten met een ernstige hartaandoening waar een bepaalde levenswijze (met restricties )van wordt verwacht die misschien wel anders kan zijn dan datgene wat ze net zeer goed, graag en alleen maar kunnen. Het is een vorm van ‘arbeidsongeschiktheid’.
Kunnen we sporters het heft in eigen handen laten nemen en zichzelf, maar ook hun medesporters in gevaar laten brengen? Vanzelfsprekend is ieder mens vrij om te doen met zijn leven wat hij wil, maar op de openbare omroep het advies geven aan alle sporters met een ICD die de boodschap van hun arts wèl begrepen hebben, om er maar keihard tegen aan te gaan voor de volgende titel , gaat ons toch veel te ver. De heisa rond een voetbaltackle, grijns en oorveeg zijn in vergelijking hiermee een voetnoot.
Mr Hoho, u bent een uitzonderlijk goed volleybalspeler met de ambitie die we zo graag willen zien bij topsporters, maar misschien is uw blind geloof in de medische techniek wel groter dan het gezond verstand, en hier zijn spijtig genoeg nog geen ‘machientjes’ voor ontwikkeld.
Een meer genuanceerd standpunt van u, maar zeker van de openbare omroep, was hier op zijn plaats geweest.
in attachment ook de open brief van cardiologie uz Leuven
Dr Tom Teulingkx – Dr Luk Buyse
Sportartsen (SKA bestuur)